Pluvo

(angla traduko de Rain)

Kiam ŝi elrigardis la fenestron ankaŭ, li ankoraŭ estis ekstere sidanta, rigardadinte al la horizonto. Ŝi konis, ke li estis alrigardanta la lokon de Usopp kaj la Going Merry, sed ŝi nure certigis tion ĉi en sia koro – ŝia kapo dirinte, ke Luffy eble estis blokadinta ĝin el sia kapo iel.

Nami alte rigardis ankaŭ, kaj ekplovis. Tamene, lia viglo daŭris, kaj ŝi enue mordis sian lipon. Kolektinte ŝian lankovrilon por batali la malvarmon, ŝi promenis al la fenestron, kliniginte ŝian kapon kiam Luffy persiste restintis tie, kie li estis.

Ŝiaj brovoj sulkis, kaj, poste kelkaj minutoj, ŝi malfermis sian fenestron per puŝeto.

"Luffy."

Li alrigardis ŝin.

"Elvenu la pluvon."

Altiginte manon por palpi la pluvon, li tiame malrapide staris, promeninte trans la tegmento, kaj alvenis ŝian fenestrosojlon. Konfuzinte, ŝi dorse promenis kiam li trairis, malseka da la subita pluvego, kaj elŝancelinte la malvarmon. Ŝi fermis la fenestron, kaj promenetis al la banĉambro, kaj trovis viŝilon por li.

Kiam ŝi revenis, li estis kuŝanta sur ŝian liton, frontinte la plafonon. Li palpebrumis, kaj ŝi ĵetetis la viŝilon sur lian vizaĝon. Luffy terure ekskuis antaŭ ol lia mano demetis ĝin, rigardinte per ete sveneta mieno.

"Sekigu mem," ŝi diris, kaj tiame, ŝi kuŝis sur la liton, faskiginte mem ankaŭ.

Poste momento, li ridetis al ŝi – nure ete. Senvestiginte lian ĉapelon, li frotlavis tra lian hararon, eltrodintie la pluvon antaŭ ol li viŝis siajn brakojn.

Tirinte liajn genuojn en liajn brakojn, li rulis por fronti ŝin, kaj rigardadis tra ŝi. Nami komprenis, ke ŝi ne povis malrigardi, eĉ koninte, ke li ne estis vere vidanta ŝin aŭ eĉ pensanta pri ŝi.

Poste kelkaj momentoj, ŝi movis la lankovrilon sur lin, kaj partoprenis duonan.

"Vi malvarmumus."

Sen mankinte la ritmon, li diris, "Jenas bona, ke mi havas vin."

Mordinte ŝian lipon, ŝia mano serĉis lian sub la lankovrilo, kaj strikte stringis ĝin kiam ŝi faris. Ŝi diris, "Jes, vi havas min."

Li ne kriis ankaŭ, sed ĝi estis tiu momento tiam, kiam Nami komprenis, ke liaj vangoj estis ankoraŭ malsekanta ĉar la pluvo, kaj ŝi imagis, ke ili estis larmoj ankaŭaj – pluveginte da liaj okuloj kvazaŭ ili eble neniam haltis. Dum li pli proksime tiris ŝin, ŝi ĉirkaŭprenis lian korpon, kaj kredigis, ke liaj tremoj ne estis da la malvarmo, sed da krieganta. Ŝi tenis lin; li ne maltenis.

Ĉar ŝi ne estis povinta komfortigi lin poste la batalo, ŝi supozis, ke tio ĉi estis la sekva pley bona tio.

!#&()+

FINO

!#&()+