:)

Genialny i zarazem najdłuższy fanfik jaki czytałam. Pomysł na grę wprost przerażający. Wciągnął mnie na maksa i chętnie bym dalej czytała, ale cóż... Genialny :)

Pora już dość późna i generalnie trudno mi zebrać myśli i napisać sensowny komentarz, ale spróbuję. Wiem, że autor swoje dzieło popełnił już jakiś czas temu i nabrał do niego dystansu, ja jednak dopiero co przeczytałam to opowiadanie i wciąż czuję je w sobie. Na pewno nie będę oryginalna kiedy powiem, że jest świetne. Zarówno Sherlock jak i John wspaniale sportretowani. Sherlock skomplikowany jak chińska układanka i uzależniony od kontroli i John, który biegnie za kolorami a sam jest kompletnie niezwyczajny. I magiczna gra, pogoń za białym królikiem, zamiast skoku z dachu. Cudowne!
"Alicję" czytałam bardzo dawno temu, ale po lekturze Twojego opowiadania przypomniałam sobie o innym, które też czytałam dawno temu:). Było to opowiadane s-f o tym, że (w skrócie) treść "Alicji" jest kluczem do innego wymiaru. Jednak właściwie odczytać mogą je jedynie najmłodsze dzieci, ponieważ z wiekiem umiejętność zrozumienia zanika. Ostatecznie dwójka dzieci pojmuje przesłanie i znika w innym wymiarze. Jeszcze długo po przeczytaniu powtarzałam w głowie fragmenty tekstu a Ty, swoim opowiadaniem, mi to wszystko przypomniałeś.
Cudownie się bawiłam czytając "Bez ciebie" i nie omieszkam przeczytać też innych Twoich opowiadań. Lubię czytać ciekawe opowiadania :) Z tego, co widzę, to już od jakiegoś czasu nie aktualizowałeś niezakończonych fan fiction, zastanawiam się jednak, czy można je przeczytać gdzie indziej? Chciałabym przeczytać je w całości:).
Pozdrawiam, Tazkiel

No i jak zwykle padam na kolana. Dzięki za świetny fanfic!

Ta rozgrywka skojarzyła mi się z "Pałacem o stu bramach". Czytałeś? Naprwdę noesamowita książka. Twoje postacie są wykreowane w absolutnie mistrzowski i wcale tak strasznie nieodbiegający od kanonu sposób. Niezmiernie mi się podoba to jak piszesz. Bardzo ubolewam nad tym, że nie wrzuciłeś wszystkich rozdziałów na ;)

No i co ja mam Ci napisać ? Że ten fik jest niesamowity ? Że piszesz jak nikt inny ? Że masz talent ? Że można było się pośmiać, posmucić i przestraszyć ? Przecież słyszałeś to już wielokrotnie, ale cholera, to prawda. Z każdego rozdziału bije przemyślana fabuła i przede wszystkim inteligencja. Czyta się niezwykle przyjemnie, bo trzeba przyznać, że słownictwo masz naprawdę bogate. Sama historia i pomysł godne zekranizowania, a co do Johna i Sherlocka majstersztyk.

Zdaje się, ze czytałam już twój tekst jakiś czas temu, ale z przyjemnością zrobiłam powtórkę. Świetne opowiadanie, na dodatek pełne tego, co najbardziej cenię w polskich sherlockowych fanfikach-humoru. Często mi go brakuje w angielskich wersjach, które zazwyczaj bywają bardziej dramatycznie i poważnie. Przecież sam serial też jest bardzo zabawny i myślę, że wersje humorystyczne bardziej oddają jego klimat.

Człowieku naprawdę masz talent! Jedno z najlepszych 'opowiadań' jakie kiedykolwiek czytałam GENIALNE FANTASTYCZNE 3 KOCHAM

Jasna cholera. Nie wiem, jak ma to skomentować. Niesamowicie pisane.

Jak ja to kocham. Jedno z najwspanialszych opowiadań o Sherlocku jakie kiedykolwiek czytałam! Uwielbiam je, jest u mnie na pierwszym miejscu :) Szkoda, że nie ma więcej tak wspaniałych opowiadań. Cudowne :D 3
Pozdrawiam.

Ech... Tak piękne i smakowite przetwory. Aż mam ochotę zobaczyć Autora w takich konfiturach...

Cholibka? Widzę, iż ktoś tu ogląda Harrego Pottera. Dziękuję za opowiadanie :P Spóźnione dziękuję, ale co tam :D

Och! Walę to! Jest zajebiści , dlaczego prędzej tego nie znalazłam ?! Kocham Cię mordko!
Powalona na łeb Yaoistka

Cudowne.
Najlepsze, co można sobie wyobrazić w sytuacji, gdy człowiek ma ochotę zakopać się w swoim pokoju, zrobić sobie herbaty, odciąć się od świata i spokojnie wrócić do siebie.
Dziękuję.
Strzeliłeś mi taki fangirl, że czka mi się nim od tygodnia. Jesteś czarną perłą fandomu. Niech cię bóg błogosławi.

Przeczytałam twoje opowiadanie jednym tchem. Jest niesamowite :D
Przyznaje szczerze, że na początku musiałam się przyzwyczaić do twoich bohaterów, lecz szybko się zaaklimatyzowałam. Świetnie przedstawiłaś powoli postępującą relacje między Sherlockiem a Johnem. Powoli małymi kroczkami coraz bardziej otwierali się przed sobą. Zwłaszcza to było wyzwanie dla naszego wspaniałego detektywa. Dopuścić do siebie drugą osobę.
Twój świat intryg i zbrodni również świetnie wykreowałaś. Koniec końców Jim Moriarty okazał się tylko pionkiem, małym graczem w porównaniu do prawdziwego zagrożenia. Umieram z ciekawości kim człowiek, który kieruje światem zbrodni. Jak bardzo niebezpieczny może być, że nawet Sherlock i jego brat sobie odpuścili? Nie wyjaśniłaś tego wątku... Prawdziwy doradca przestępczy się ukrył, lecz napisałaś, że zainteresował się Johnem. I co tak po prostu ich zostawi?
Zakończyłaś tego fika, a mnie zżera ciekawość jak by się dalej potoczyła akcja.
Z chęcią ujrzałabym, przeczytałabym kontynuacje.
pozdrawiam